Hinotori (jap. ひのとり; „Feuervogel, Phönix“), ursprünglicher Name ASTRO-A, war ein zur Sonnenbeobachtung gebauter japanischer Röntgensatellit.
Hinotori (ASTRO-A) | |
---|---|
![]() | |
Typ: | Röntgensatellit |
Land: | Japan![]() |
COSPAR-ID: | 1981-017A |
Missionsdaten | |
Masse: | 188 kg |
Start: | 21. Februar 1981, 00:30 UTC |
Startplatz: | Kagoshima-M |
Trägerrakete: | Mu-3S |
Flugdauer: | 10 Jahre |
Status: | verglüht am 11. Juli 1991 |
Bahndaten[1] | |
Umlaufzeit: | 96,2 min |
Bahnneigung: | 31,3° |
Apogäumshöhe: | 603 km |
Perigäumshöhe: | 548 km |
Der vom Institute of Space and Astronautical Science gebaute Satellit wurde am 21. Februar 1981 mit einer M-3S-Rakete vom Kagoshima Space Center gestartet. Hinotori gewann Bilder von Sonnenflares im Röntgenlicht und Röntgenspektren dieser Flares. Hinotori trat am 11. Juli 1991 wieder in die Erdatmosphäre ein und verglühte.
Raumsonden:
Pioneer 6–9 (1965–1968) |
Helios (1974, 1976) |
ISEE 3 (1978) |
Ulysses (1990) |
Wind (1994) |
SOHO (1995) |
ACE (1997) |
Genesis (2001) |
STEREO (2006) |
Parker Solar Probe (2018) |
Solar Orbiter (2020)
Geplant: CuSP (2022) | ASO-S (2022) | Aditya-L1 (2023) | ESA Vigil
Satelliten:
SOLRAD 1–4 (1960–1962) |
OSO (1962–1975) |
SOLRAD 6–7 (1963–1965) |
Explorer 30 (SOLRAD 8) (1965) |
ESRO 2A, 2B (1967–1968) |
Kosmos 166, 230 (DS-U3-S) (1967–1968) |
Explorer 37 (SOLRAD 9) (1968) |
Kosmos 262 (DS-U2-GF) (1968) |
Explorer 44 (SOLRAD 10) (1965) |
SOLRAD 11 (1976) |
ISEE 1, 2 (1977) |
SolWind (1979) |
SolarMax (1980) |
Hinotori (1981) |
Yohkoh (1991) |
SPARTAN 201 (1993–1998) |
Koronas-I (1994) |
TRACE (1998) |
ACRIMSat (1999) |
Koronas-F (2001) |
RHESSI (2002) |
Hinode (2006) |
Koronas-Foton (2009) |
SDO (2010) |
Picard (2010) |
IRIS (2013) |
DSCOVR (2015) |
CSIM-FD (2018) |
MinXSS (2018);
Xihe (2021)